Niedzielna joga

Czytając tekst Iwonki, przypomniałam sobie filmiki krążące w sieci, ukazujące dzierganie "na żywo". Nie mogę pochwalić się takim tempem dziergania, i gdyby nie porównanie, nie pomyślałabym, że robię na drutach tak wolno. Ja lubię nieśpiesznie dziergać, cieszyć się wolnym czasem, gdyż zwykle mogę tylko wtedy robótkować. Uważam, że dzierganie, jak i każde inne hobby to coś więcej niż tylko pragnienie posiadania kolejnej rzeczy. Tę idee i ducha rękodzieła świetnie oddała w poniższym tekście moja serdeczna koleżanka Agnieszka - cieszmy się, więc naszym hobby i "robótkową" mantrą :)

Niedawno przeczytałam „Czarne Skrzydła” Sue Monk Kidd - piękną opowieść autorki „Sekretnego życia pszczół”. Tam matka głównej bohaterki – buńczuczna zniewolona Murzynka – przez całe życie szyje kapę-opowieść. Na każdym z kwadratów wyszywa historię swojego życia. Żyjąc w pośpiechu, ciągle gdzieś goniąc, lubię fantazjować o tym, że kiedyś się zatrzymam, usiądę w fotelu, wyjmę druty i zacznę dziergać własną kapę. Robienie na drutach wydaje mi się bowiem najlepszą formą medytacji. Trzeba się skoncentrować, a jednocześnie można uwolnić głowę, pozwolić myślom swobodnie płynąć i najważniejsze – jest efekt w postaci szalika, swetra czy kolejnego kwadratu kapy na przykład. Nie wiem, czy zauważyłyście, że istnieje pewna mocna nić, która łączy miłośników dziergania. Oni wszyscy (a bardziej: wszystkie one) w chwili, gdy chwytają druty, równocześnie łapią dystans. Jakby trochę lewitowały, jakby sprawy rzeczywiste stawały się zbyt przyziemne, wobec sztuki dodawania oczek. Ja jednak lecę dalej, a póki co życie zamykam w słowach. Wierzę natomiast, że kiedy znuży mi się bieganie i wyczerpią się słowa, zacznę dziergać włóczkowy patchwork. I strasznie mnie ta myśl kręci.

Aga
www.chuliganica.wordpress.com